چه می‌شد اگر زمین مانند زحل حلقه داشت؟

حلقه‌ها دائمی نیستند. حلقه‌های زحل تنها ۴۰۰ میلیون سال قدمت دارند و ممکن است حتی جوان‌تر باشند. شاید این مقیاس زمانی برای انسان بسیار زیاد به نظر برسد، اما در بازه‌ی ۴٫۵ میلیارد سال تنها ۱۰ درصد از عمر زحل را دربر می‌گیرد. در نتیجه این شاخصه موقتی است.

نابودی حلقه‌ها هم به‌تدریج رخ می‌دهد. برخی ذره‌ها می‌گریزند، اما تعداد زیادی از آن‌ها مانند باران روی خود سیاره فرود می‌آیند. بخش داخلی حلقه‌ها هم باران شهابی همیشگی را ایجاد می‌کنند که روی استوا فرود می‌آیند.

در زحل زوال تدریجی حلقه‌ها باعث افزایش دمای بخش مشخصی از جو فوقانی این سیاره می‌شود. احتمال وقوع این اتفاق برای زمین هم وجود دارد. کم‌ترین ارتفاع برای حلقه‌ها می‌تواند به ۱۰۰۰ کیلومتر برسد. ذرات زیر این ارتفاع خیل سریع توسط جو بسیار رقیق به پایین کشیده می‌شوند.

پیامدهای باران حلقه‌ها نامشخص است، زیرا با این مسئله در واقعیت روبه‌رو نشده‌ایم. قطعا اثر پیوسته‌ی آن‌ها بر جو فوقانی حس خواهد شد و البته تنها مناطق استوایی تحت تأثیر این اتفاق قرار نمی‌گیرند، زیرا تمام نقاط دنیا با یکدیگر در ارتباط‌اند و گرمایش در استوا بر کل زمین تأثیر خواهد گذاشت.

به نظر می‌رسد حلقه‌سازی کاری دردسرساز باشد. اگر بخواهیم شاهد چنین اتفاقی برای یک سیاره سنگی باشیم، بهتر است منتظر مریخ بمانیم. در کمتر از ده میلیون سال، قمر فوبوس مریخ توسط این سیاره متلاشی خواهد شد و سیستمی حلقوی با وجود تمام خطرها و زیبایی‌ها در اطراف آن شکل خواهد گرفت.