این جاده خودروهای برقی را شارژ می‌کند
این طرح در میشیگان که قرار است در سال آینده راه‌اندازی شود، فقط برای مسافت یک مایل (تقریبا ۱.۶ کیلومتر) است؛ اما اگر موفقیت‌آمیز باشد، این نوع شارژ کردن می‌تواند به خوروهای برقی کمک کند تا بدون افزودن باتری‌های اضافی، مسافت طولانی‌تری بپیمایند و احتمالا تعداد رانندگانی را که مایل‌اند خودروهای بنزینی خود را به برقی تبدیل کنند، افزایش می‌دهد.
به گزارش lastech و به نقل از ایندیپندنت، میشل مولر، از اداره حملونقل میشیگان، به ایندیپندنت می‌گوید: «قرار نیست خودرو را کامل شارژ کنید‌ــ مخصوصا، می‌دانید که این طرح آزمایشی حداقل یک مایلی است.»
«اما کاری که انجام خواهد داد افزایش برد خودرو است تا شخص مجبور نشود توقف کند.»
این نوع جاده با استفاده از سیستم انرژی زیرزمینی مجموعه سیم‌پیچ شارژکننده کار می‌کند که به شبکه برق متصل‌اند و طول عمر باتری خودرو برقی را هنگام عبور از روی آن افزایش می‌دهند.
اما نمی‌توانید صرفا ماشینتان را روی آن برانید تا شارژ شود‌ــ خودرو برای این کار به گیرنده‌ای مخصوص نیاز دارد.
استفان تانگر از شرکت الکتریون، شرکت جاده‌سازی در میشیگان، به ایندیپندنت می‌گوید که وقتی ماشین از روی سیم‌پیچ عبور می‌کند، سیستم شارژکننده فعال می‌شود و اجازه می‌دهد گیرنده انرژی را بگیرد و آن را به باتری منتقل کند.
او می‌افزاید که گیرنده همچنین می‌تواند زبانه را بالا بکشد تا هزینه برق برای صاحب خودرو محاسبه شود.
دکتر تانگر می‌گوید که این سیستم بدون گیرنده فعال نمی‌تواند برق را بیرون بفرستد‌ــ به این معنی که انسان‌ها و حیواناتی که از خیابان می‌گذرند دچار برق‌گرفتگی نمی‌شوند.
او اضافه می‌کند از آن‌جا که هر سیم‌پیچ به‌طور انفرادی به شبکه متصل است، در صورتی که چاله یا شکستگی دیگری در جاده وجود داشته باشد که سیستم را خراب کند، فقط بخش کوچکی از قدرت شارژ را از دست می‌دهید.
دکتر تانگر می‌گوید میزان شارژ در هر مایل به خودرو و سرعت رانندگی بستگی دارد. اما پیش از آنکه این نوع سیستم بتواند برای بیشتر راننده‌ها تفاوت معناداری ایجاد کند، راه زیادی باید طی شود و فناوری‌های بسیاری لازم است تا استاندارد به وجود آید.
اول اینکه، همه خودروهای برقی به گیرنده‌های مخصوصی نیاز دارند که در حال حاضر استاندارد نیستند.
دوم اینکه، جاده‌های شارژکننده باید همه‌جا ساخته شوند. شرکت الکتریون علاوه بر پروژه میشیگان، این جاده‌ها را در آلمان، سوئد، ایتالیا و اسرائیل نیز آزمایش می‌کند. شرکت‌ها و دولت‌های دیگر نیز در حال آزمایش فناوری مشابهی‌اند. به‌طور مثال، «مگمنت» (Magment)، یک شرکت آلمانی، با همکاری دانشگاه پوردو و ایالت ایندیانا روی طرحی مشابه کار می‌کند.
اما این زیرساخت باید بسیار گسترده‌تر ایجاد شود تا بیشتر نیازهای افراد به شارژ کردن را کاهش دهد. دکتر تانگر می‌گوید یکی از مکان‌های ایده‌آل برای شروع می‌تواند مسیرهای اتوبوس باشد، زیرا این وسیله نقلیه در مسیرهای پیش‌بینی‌پذیر و تکراری حرکت می‌کنند. برخی از طرح‌های موجود این شرکت در اروپا و اسرائیل روی اتوبوس‌ها متمرکز است.
دکتر دنیل اسپرلینگ، محقق حملونقل از دانشگاه کالیفرنیا برکلی، به ایندیپندنت می‌گوید که کاربرد احتمالی دیگر بزرگراه‌های بین‌ایالتی‌اند؛ زیرا خودروها ممکن است مسافتی را فراتر از برد باتری‌هایشان طی کنند.
دکتر اسپرلینگ متذکر می‌شود که گزینه‌های دیگری هم برای گسترش برد خودروهای برقی وجود دارد. به‌طور مثال، جابه‌جایی باتری که در آن رانندگان می‌توانند در مکان‌هایی مانند پمپ بنزین توقف و یک باتری خالی را با باتری شارژشده عوض کنند.
او گفت که در مورد هزینه‌های احتمالی راه‌اندازی و نگهداری جاده‌های شارژ بی‌سیم سوال‌هایی وجود دارد و از آن‌جا که هزینه بیشتر باتری‌های پرقدرت رو به کاهش است، شاید دیگر به این نوع فناوری نیاز چندانی وجود نداشته باشد.
اگر این نوع جدید از شبکه جاده‌ای قرار باشد در ایالات متحده آمریکا اجرا شود، طرح مقدماتی میشیگان احتمالا شمه اولیه‌ای از پاسخ ارائه می‌دهد.
قرارداد این ایالت با شرکت الکتریون در فوریه امسال اعلام شد و قرار است در سال ۲۰۲۳ راه‌اندازی و اجرا شود.
