حتی غذاهای دریایی از نفوذ میکروپلاستیک‌ها در امان نمانده‌اند
حتی غذاهای دریایی از نفوذ میکروپلاستیک‌ها در امان نمانده‌اند
محققان در شمال غربی اقیانوس آرام، منطقه‌ای از آمریکای شمالی که به‌خاطر غذاهای دریایی‌اش مشهور است، ذرات حاصل از زباله‌ها و آلودگی‌های انسانی را در بافت خوراکی تقریباً هر ماهی و صدف جمع‌آوری‌شده، یافتند.
از ۱۸۲ موجود دریایی که در سواحل اورگن، یکی از ایالت‌های ایالت متحده در کناره‌ی اقیانوس آرام، صید شده یا در بازارهای این ایالت به فروش می‌رسند، تنها دو ماهی، یکی از نوع لینکاد و دیگری شاه‌ماهی، ذرات مشکوک آلودگی را در برش نمونه‌برداری‌شده از بافت خوراکی خود نداشتند.
باقی موجودات صیدشده شامل راک‌فیش، لینکاد، ماهی سالمون چینوک، شاه‌ماهی اقیانوس آرام، مارماهی اقیانوس آرام و میگوی صورتی، همگی حاوی «ذرات ساخت بشر» بودند. این ذرات، الیاف پنبه‌های رنگ‌شده، سلولز حاصل از کاغذ و مقوا و قطعات میکروسکوپی پلاستیک را دربرمی‌گیرد.
North Carolina Wildlife Resource Commission
سوزان براندر، متخصص بوم‌شناسی از دانشگاه ایالتی اورگن، یافتن ذرات آلوده در موجودات دریایی را بسیار نگران‌کننده می‌داند. او می‌گوید: «به نظر می‌رسد میکروالیاف از روده به بافت‌های دیگر مانند ماهیچه‌ها حرکت می‌کنند. این اتفاق، پیامدهای گسترده‌ای برای سایر موجودات و به احتمال زیاد برای انسان دارد.»
دانشمندان به‌تازگی دریافته‌اند کسانی که غذای دریایی بیشتری مصرف می‌کنند، به‌ویژه انواع دوکفه‌ای‌ها مانند صدف یا گوش‌ماهی، میزان بیشتری از میکروپلاستیک‌ها را در بدن خود دارند. اینکه پلاستیک‌ها چه مدت در بدن باقی می‌مانند و چه تأثیری بر سلامت انسان دارند، هنوز مشخص نیست و به تحقیقات فوری نیاز دارد.
برندر و همکارانش توصیه نمی‌کنند که مردم به‌طور کامل مصرف غذای دریایی را متوقف کنند؛ اما درک میزان مواجهه با آلاینده‌ها برای مصرف‌کنندگان و دانشمندان اهمیت زیادی دارد. در‌حال‌حاضر، ذرات ساخت بشر مثل رنگ، دوده و میکروپلاستیک‌ها در همه جا وجود دارند و اجتناب‌ناپذیر شده‌اند. این آلاینده‌ها اکنون در هوا، آب و حتی بسیاری از غذاهای دیگر ازجمله خوراکی‌های دریایی یافت می‌شوند.
الیز گرانک، بوم شناس از دانشگاه ایالتی پورتلند، می‌گوید: «اگر ما محصولاتی را مصرف یا دفع کنیم که میکروپلاستیک آزاد می‌کنند، آن میکروپلاستیک‌ها به محیط زیست راه پیدا می‌کنند و توسط چیزهایی که می‌خوریم جذب می‌شوند. آنچه ما در محیط رها می‌کنیم به بشقاب‌های ما بازمی‌گردد.»
«آنچه ما در محیط رها می‌کنیم به بشقاب‌های ما بازمی‌گردد»
تحلیل انجام‌شده در اورگن اولین مطالعه از نوع خود در این منطقه است که نشان می‌دهد میکروپلاستیک‌ها به‌طور گسترده در نمونه‌های غذاهای دریایی خوراکی وجود دارند. اگرچه این تحقیق تنها روی مهم‌ترین گونه‌های مرتبط با صنعت غذای دریایی محلی متمرکز بوده است، یافته‌های آن در کنار مطالعات سایر نقاط جهان تأیید می‌کنند که میکروپلاستیک‌ها در بسیاری از نمونه‌های غذاهای دریایی شناسایی شده‌اند.
در آب‌های ساحلی اورگن، میگوهای فیلترکننده بیشترین میزان تجمع زباله‌های پلاستیکی را در بدن خود داشتند. پژوهشگران حدس می‌زنند این موضوع به دلیل زندگی این میگوها در لایه‌های بالایی ستون آب نزدیک به سطح باشد؛ جایی که پلاستیک‌های شناور و زئوپلانکتون‌ها با هم تجمع می‌کنند.
بیشتر بخوانید
پژوهشگران متوجه شده‌اند از بین موجودات نمونه‌برداری‌شده، ظاهراً موجودات کوچک‌تر ذرات انسان‌ساخت و غیرمغذی بیشتری را می‌بلعند. میگوها و ماهی‌های کوچکی مثل ساردین، اقلام غذایی کوچک‌تر مثل زئوپلانکتون‌ها را مصرف می‌کنند. مطالعات دیگر هم غلظت‌های بالای پلاستیک را در مناطقی که زئوپلانکتون‌ها تجمع دارند، یافته‌اند و این ذرات انسان‌ساخت ممکن است شبیه زئوپلانکتون‌ها باشند و در نتیجه توسط حیواناتی که از آن‌ها تغذیه می‌کنند، جذب و خورده شوند.
براساس یافته‌ها، در مقایسه بین میگوهای تازه‌صیدشده و نمونه‌های خریداری‌شده از فروشگاه، میگوهای فروشگاهی حاوی فیبرها، قطعات و فیلم‌های پلاستیکی بیشتری هستند که احتمالاً به دلیل بسته‌بندی پلاستیکی آن‌ها باشد. ماهی آزاد چنوک کم‌ترین میزان ذرات انسان‌ساخت را در بافت خوراکی خود داشت و پس از آن راک‌فیش سیاه و لینکاد قرار گرفتند.
برخی از پژوهشگران درگیر در مطالعه‌ی جدید، اکنون روی راه‌‌حل‌هایی برای جلوگیری از ورود زباله‌های پلاستیکی به دریا کار می‌کنند؛ اما همگی توافق دارند که تنها راه مؤثر برای توقف این جریان، «بستن شیر تولید پلاستیک» است.
مطالعه در مجله‌ی Frontiers in Toxicology منتشر شده است.
