تماس وویجر ۱ با زمین از طریق فرستنده‌ای که نیم قرن خاموش بود
تماس وویجر ۱ با زمین از طریق فرستنده‌ای که نیم قرن خاموش بود
وویجر ۱ که در سال ۱۹۷۷ به فضا پرتاب شد، اولین فضاپیمای بشر بود که در سال ۲۰۱۲ توانست به محیط بین ستاره‌ای وارد شود.
با رو به اتمام بودن سوخت پلوتونیومی این فضاپیما، مهندسان مجبور شده‌اند برای حفظ انرژی ابزارهای مختلف آن را خاموش کنند تا وویجر بتواند مدت بیشتری به کار خود ادامه دهد و داده‌ها را به زمین بفرستد.
بروس واگنر، مدیر ماموریت وویجر، درباره اتفاق رخ‌داده می‌گوید: «گاهی اوقات مهندسان دستوراتی را به وویجر ۱ می‌فرستند تا تعدادی از بخاری‌های آن را روشن کند. چرا که آسیب‌های حاصل از تشعشع، عملکرد اجزای فضاپیما را کاهش می‌دهد و گرما می‌تواند به معکوس کردن این آسیب‌ها کمک کند.»
با این حال هنگامی که فرمانی به بخاری در ۱۶ اکتبر فرستاده شد، چیزی سیستم حفاظت از خطای خودگردان فضاپیما را فعال کرد.
اگر فضاپیما بیش از آنچه باید انرژی بگیرد، این سیستم حفاظتی به طور خودکار سیستم‌هایی را که برای صرفه‌جویی در انرژی ضروری نیستند خاموش می‌کند.
این اتفاق باعث شد تا یک فرستنده رادیویی وویجر که برای بیش از نیم قرن غیرفعال بود بار دیگر روشن شده و اقدام به فرستادن سیگنال کند.
وویجر ۱ برای چندین دهه است که از یکی از دو فرستنده رادیویی خود به نام باند «ایکس» (X) استفاده می‌کند. این فضاپیما یک فرستنده رادیویی دیگر به نام باند «اس» (S) هم دارد، اما از سال ۱۹۸۱ از آن استفاده نکرده بود زیرا سیگنال این باند بسیار ضعیف‌تر از باند ایکس است.
مهندسان ناسا تصور می‌کنند که بر أساس خطایی سیستم حفاظتی سرعت ارسال داده‌ها از فرستنده را کاهش داده و همین باعث فعال شدن فرستنده دوم شده است.
در حالی که تیم کنترل وویجر ۱ مطمئن نبود که سیگنال ضعیف باند «اس» به دلیل فاصله فضاپیما از زمین قابل تشخیص باشد، مهندسان موفق شدند با غربال کردن «شبکه فضای دوردست» ناسا سیگنال آن را پیدا کنند.
مرکز کنترل زمینی می‌گوید با وویجر ۱ از طریق همین راه ارتباطی پیام رد و بدل کرده است، با این حال در تلاش است تا فرستنده ایکس را احیا کند چرا که «سیگنال باند اس برای استفاده طولانی‌مدت بسیار ضعیف است».
به گفته ناسا، مهندسان به چند هفته کار نیاز دارند تا مطمئن شوند روشن کردن دوباره فرستنده رادیویی باند ایکس خطری در بر نخواهد داشت.
دانشمندان در مرکز کنترل ماموریت در آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا در کالیفرنیا، از طریق شبکه فضای دوردست ناسا پیام‌های رادیویی را به وویجر منتقل می‌کنند.
سیستم آنتن‌های رادیویی این سامانه به ناسا کمک می‌کند تا با وویجر ۱ و کاوشگر دوقلوی آن، وویجر ۲، ارتباط برقرار کند. با این وجود پیام‌های ارسال‌شده از زمین حدود ۲۲ ساعت و ۳۰ دقیقه طول می‌کشد تا به فضاپیما برسد.
وویجرهای ۱ و ۲ در ابتدا به عنوان ماموریت‌های پنج‌ساله برنامه‌ریزی شده بودند. در حالی که دانشمندان انتظار داشتند فضاپیماها بتوانند ۳۰ تا ۴۰ سال دوام بیاورند، ادامه کار آنها پس از حدود نیم قرن مرهون کار یک تیم مهندسی خبره است.
ناسا می‌گوید وویجر ۱ در سال ۴۰ هزار و ۲۷۲ میلادی به فاصله ۱.۷ سال نوری از ستاره‌ای در صورت فلکی زرافه به نام «گلیزه ۴۴۵» می‌رسد.
