دانشمندان منشاء اغلب شهابسنگهای زمین را شناسایی کردند
دانشمندان منشاء اغلب شهابسنگهای زمین را شناسایی کردند
زمین بهطور مداوم مورد اصابت شهابسنگها قرار میگیرد. ما از بیشتر آنها بیخبر هستیم، زیرا قبل از برخورد به زمین در جو سیاره میسوزند. اما گاهی، چیزی بزرگتر به میدان گرانشی زمین کشیده میشود و این اتفاق معمولاً برای هر گونهای که روی سطح سیاره زندگی میکند، تهدیدهایی را به همراه دارد.
دانشمندان میدانند که اکثر شهابسنگهایی که به زمین سقوط میکنند، از کمربند سیارکی اصلی منظومه شمسی نشأت میگیرند. کمربند سیارکی منطقهای بین مریخ و مشتری است که در آن سنگهای نامنظم باقیمانده از تشکیل منظومه شمسی، در حین گردش خود به دور خورشید با یکدیگر برخورد میکنند و از هم میپاشند.
بااینحال در تحقیقات جدید، تیمی بینالمللی از دانشمندان ادعا کردهاند که سه خانوادهی جوان و متمایز سیارکی را در کمربند اصلی سیارکها شناسایی کردهاند که منبع هفتاد درصد شهابسنگهای زمین هستند. «خانوادههای سیارکی» به جمعیتی از سیارکها اشاره دارد که ممکن است شامل چندین یا صدها تکه سنگ باشد که احتمالاً دراثر برخوردهای سیارکی در گذشته بهوجود آمدهاند.
توضیح ویدئو: سوختن شهاب برفراز زمین از نگاه فضانورد ناسا. این فیلم دوم سپتامبر ۲۰۲۴ از ایستگاه فضایی بینالمللی ضبط شد.
دانشمندان از بررسی تلسکوپی برای تعیین ترکیب خانوادههای سیارکی در کمربند اصلی سیارکها استفاده کردند و برای نقشهبرداری از سیارکهای جوان و تکامل این خانوادهها، از شبیهسازیهای کامپیوتری بهره گرفتند. درجریان این تحقیقات، سه خانوادهای که اکثر شهابسنگهای زمین احتمالاً از آنها میآید، شناسایی شدند.
بیشتر بخوانید
شهابسنگها از خانوادههای سیارکی «کارین» (Karin)، «کرونیس» (Koronis) و «ماسالیا» (Massalia) منشاء میگیرند. این سه خانواده دراثر برخوردهایی که به ترتیب حدود ۵٫۸ میلیون، ۷٫۵ میلیون و ۴۰ میلیون سال پیش در کمربند اصلی سیارکها رخ دادهاند، شکل گرفتهاند. بهطور خاص، خانوادهی ماسالیا مسئول ۳۷ درصد از شهابسنگهای شناختهشده زمین است.
تاکنون منشا ۶ درصد شهابسنگها (از طریق ترکیباتشان)، ماه، مریخ یا «وستا» تعیین شدهاند و منبع ۹۴ درصد دیگر همچنان معما باقی مانده است. وستا یکی از بزرگترین اجرام در کمربند اصلی سیارکها است.
پس چگونه این خانوادههای جوان سیارکی منبع بسیاری از شهابسنگها هستند؟ خانوادههای سیارکی جوانتر بهدلیل برخوردهای نسبتاً اخیر شکسته شدهاند و شامل تکههای بیشتری هستند. بنابراین احتمال بیشتری دارد که قطعاتی از آنها از کمربند اصلی سیارکها به سمت زمین فرار کنند. با گذشت زمان، خانوادههای سیارکی پیرتر میشوند و به آرامی قطعات کوچک خود را از دست میدهند. درنتیجه منبع شهابسنگها کمتر به آنها برمیگردد.
با این حال، بیایید امیدوار باشیم که هیچ سیارکی در اندازهی یک کیلومتر، از کمربند اصلی سیارکها منتظر ما نباشد.
