به‌گفته‌ی توماس کانولی، مدیر تحقیقات باستان‌شناسی در موزه تاریخ طبیعی و فرهنگی دانشگاه اورگن، قدیمی‌ترین کفش‌هایی که پژوهشگران مستقیماً تاریخ‌گذاری کرده‌اند، یک جفت صندل ۱۰٬۴۰۰ ساله است که از غار فورت راک در اورگن مرکزی پیدا شده است.

باستان‌شناسانی که در سال ۱۹۳۸ کاوش در غار فورت راک را آغاز کردند، ده‌ها صندل ساخته‌شده از پوست درخت درمنه و الیاف گیاهی دیگر را کشف کردند. پاپوش‌های مشابهی در مکان‌های متعددی در منطقه‌ی خشک بین سیرا نوادا و کوه‌های راکی در ایالات متحده پیدا شده است.

دانشمندانی که با گروه‌های بومی در منطقه اورگن مصاحبه کردند، متوجه شدند در دوران تاریخی پاپوش‌های بافته‌شده برای استفاده در زمستان خصوصاً برای کار در اطراف باتلاق‌ها و دریاچه‌های سرد استفاده می‌شد که مردم در آنجا تورهای پرندگان و ماهیگیری را جمع می‌کردند یا برای ساخت حصیر و سبد، علف‌ها را برداشت می‌کردند. گرچه این صندل‌ها متخلخل هستند، الیاف آن‌ها حتی زمانی که خیس هستند، گرمای بدن را حفظ می‌کنند و پاها را گرم نگه می‌دارند.

مجموعه‌ای از بقایای انسانی که در نوادا یافت شده است و به «مومیایی غار روح» معروف است، احتمالاً کفش‌هایی قدیمی‌تر از صندل‌های یافت‌شده در غار فورت راک داشته باشد. کفش‌های این مومیایی که حدود ۱۰٬۶۰۰ سال قدمت دارد، پنهان است و دانشمندان مستقیماً سن کفش‌های او را مشخص نکرده‌اند.

درحالی‌که نمونه‌هایی که به آن‌ها اشاره شد، قدیمی‌ترین کفش‌های شناخته‌شده هستند، ممکن است شواهدی وجود داشته باشد که نشان دهد انسان‌ها کفش‌ها را خیلی زودتر اختراع کردند. براساس مطالعه‌ای که سال ۲۰۲۳ منتشر شد، آثار فسیلی روی ساحلی در آفریقای جنوبی ممکن است جای کفش‌هایی باشد که به ۱۵۰ هزار سال پیش برمی‌گردد.

هنگامی که چارلز هلم، پژوهشگر دانشگاه نلسون ماندلا در آفریقای جنوبی و همکارانش ردپاهای فسیل‌شده را بررسی کردند متوجه شباهت ردپای انسان شدند اما اثر انگشت‌های پا وجود نداشت. این امر نشان می‌دهد کسی که ردپاها را ایجاد کرده بود، احتمالاً کفش به پا داشت. پژوهشگران اثر فسیلی مستقیمی از کفش پیدا نکردند. احتمالاً مواد آلی‌ای که کفش‌های باستانی از آن‌ها ساخته می‌شدند، مدت‌ها است از بین رفته‌اند، بنابراین باید به دنبال شواهد دیگری باشیم.

در مطالعه سال ۲۰۲۳ پژوهشگران صندل‌هایی را بررسی کردند که مردم بومی سان در آفریقا روی شن‌های صحرای کالاهاری می‌پوشیدند. آن‌ها همچنین هنر سنگ‌نگاری دو هزار ساله سان‌ها را بررسی کردند که شمنی را نشان می‌داد که کفش پوشیده بود.

پژوهشگران انواع مختلفی از کفش‌ها را ساختند و از آن‌ها برای ایجاد ردپاهایی روی شن‌های سواحل جنوبی آفریقای جنوبی استفاده کردند. آثار کفشی با طرح باز و دارای کف سفت روی ماسه خیس و نرم، بیشتر از نمونه‌های دیگر با ردپاهای فسیل‌شده مطابقت داشت.