قبل از کشاورزی، مردم تئوزینت‌های وحشی را جمع می‌کردند و دانه‌های آن را که حاوی نشاسته زیادی بود، می‌خوردند. آن‌ها تئوزینت‌هایی را که دانه‌هایشان بزرگ‌تر بود، انتخاب می‌کردند و درنهایت کاشت آن‌ها را شروع کردند. با گذشت زمان، این گیاه وحشی به چیزی تبدیل شد که امروزه آن را ذرت می‌نامیم. ذرت نسبت به تئوزینت دانه‌های بزرگ‌تری دارد.

شواهدی از پرورش ذرت در غارهای مکزیک وجود دارد که به ۹ هزار سال پیش برمی‌گردد. از آنجا پرورش ذرت به سراسر آمریکای شمالی و جنوبی گسترس یافت.

پی بردن به این موضوع که انسان‌ها از چه زمانی شروع به تهیه پاپ کورن کردند، دشوار است. انواع مختلفی از ذرت وجود دارد که بیشتر آن‌ها وقتی حرارت می‌بینند، می‌ترکند، اما واریته‌ای که پاپ کورن نامیده می‌شود، بهترین ذرت بوداده را حاصل می‌کند. دانشمندان فیتولیت‌ها را در پرو یافته و همچنین دریافته‌اند که دانه‌های سوخته‌ی این نوع ذرت به ۶۷۰۰ سال پیش تعلق دارد.

می‌توان تصور کرد که دانه ذرت بوداده در ابتدا به‌طور تصادفی کشف شد. احتمالا مقداری ذرت روی آتش پخت‌و‌پز افتاد و کسانی که در آن نزدیکی بودند متوجه شدند این روش مفیدی برای آماده کردن غذا است. ذرت بوداده به مدت طولانی می‌ماند و تهیه آن آسان است.

پاپ کورن باستانی احتمالا شبیه پاپ کورن‌هایی نبود که امروزه هنگام تماشای فیلم میل می‌کنید. احتمالاً نه نمک و قطعا نه کره داشت، زیرا هنوز در قاره آمریکا گاوی برای تولید شیر وجود نداشت. پاپ کورن آن زمان احتمالا شکل پاپ کورن‌های امروزی به صورت داغ سرو نمی‌شد، سفت‌تر بود و بیشتر باید جویده می‌شد.

غیرممکن است دقیقاً بدانیم پاپ کورن چرا یا چگونه اختراع شد، اما حدس زده می‌شود بو دادن ذرت راهی هوشمندانه برای حفظ نشاسته خوراکی موجود در ذرت بود.

وقتی ذرت حرارت می‌بیند، آب گرم شده داخل دانه به صورت بخار خارج می‌شود و دانه را می‌ترکاند. پس از بودادن، ذرت می‌تواند برای مدت طولانی بماند. چیزی که امروز آن را میان‌وعده‌ای خوشمزه درنظر می‌گیرید، احتمالا در ابتدا به‌عنوان روشی مفید برای حفظ و نگهداری این غذا درنظر گرفته می‌شد.