پژوهش جدیدی نشان می‌دهد قرار گرفتن درمعرض نور مصنوعی پس از نیمه‌شب ممکن است خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ را افزایش دهد. این پژوهش روی حدود ۸۵ هزار فرد ۴۰ تا ۶۹ ساله انجام شد که به مدت یک هفته، روز و شب دستگاه‌هایی را روی مچ دست خود می‌بستند تا میزان مواجهشان با سطوح مختلف نور مشخص شود.

به‌عنوان بخشی از آزمایش بیوبانک بریتانیا، سلامت گروه مورد مطالعه به مدت ۹ سال ردیابی شد. آن دسته از داوطلبانی که بعدا به دیابت نوع دو مبتلا شدند، با احتمال بیشتری طی مدت مدت مطالعه، در ساعت‌های ۱۲:۳۰ شب تا ۶ صبح در معرض نور قرار گرفته بودند.

به‌گزارش ساینس‌آلرت، خطر ابتلا به دیابت نوع دو شرکت‌کنندگانی که بیشتر از همه در معرض نور شب قرار داشتند، نسبت به افرادی که میزان مواجهه آن‌ها با نور از بقیه کمتر بود،  ۶۷ درصد بالاتر بود.

پژوهش‌ها نشان می‌دهند قرار گرفتن در معرض نور مصنوعی در شب، چه نور زرد چراغ مطالعه و چه نور آبی تلفن همراه یا تلویزیون، می‌تواند به خواب رفتن را سخت‌تر کند. اما حتی زمانی که پژوهشگران الگوهای خواب و مدت زمان خواب را در مطالعه جدید در نظر گرفتند، نتایج همچنان مشابه بود که نشان می‌دهد مکانیسم دیگری در کار است. سایر عوامل احتمالی نظیر جنسیت، استعداد ژنتیکی ابتلا به دیابت، رژیم غذایی، فعالیت بدنی، قرار گرفتن در معرض نور روز، استعمال دخانیات یا مصرف الکل نیز نتیجه را تغییر ندادند.

نویسندگان مطالعه که به سرپرستی گروهی از پژوهشگران دانشگاه مانش استرالیا انجام شد، به مردم توصیه می‌کنند اجتناب از قرار گرفتن درمعرض نور در طول شب راهی ساده و مقرون‌به‌صرفه‌ برای کاهش خطر ابتلا به دیابت است.

در گذشته، برخی مطالعات مشاهده‌ای دیگر نیز نور مصنوعی در شب را با مقاومت به انسولین مرتبط کرده بودند، اما این آزمایش‌ها منابع نور مصنوعی داخلی را از نزدیک یا برای مدت طولانی بررسی نکرده بودند.

شواهد حاصل از مطالعات حیوانی و انسانی نشان می‌دهد قرار گرفتن درمعرض نور مصنوعی می‌تواند ریتم شبانه‌روزی را مختل کند و به کاهش تحمل گلوکز، تغییر ترشح انسولین و افزایش وزن منجر شود. این عوامل با افزایش خطر ابتلا به اختلالات متابولیک مانند دیابت نوع دو مرتبط هستند.

نتایج مطالعه جدید ثابت نمی‌کند مواجهه با نور مصنوعی در شب موجب ابتلا به دیابت نوع ۲ می‌شود، اما به نوعی ارتباط بین نور روشن در نیمه‌شب و خطر ابتلا به دیابت اشاره دارد.

یکی از محدودیت‌های اصلی مطالعه جدید این است که پژوهشگران نتوانستند زمان صرف وعده‌های غذایی را درنظر بگیرند. زمان غذا خوردن می‌تواند بر ریتم‌های شبانه‌روزی و تحمل گلوکز تاثیرگذار باشد. علاوه‌براین، برخی از عوامل اجتماعی اقتصادی مانند وضعیت مسکن فرد در سطح منطقه‌ای و نه فردی در نظر گرفته شد و فقط افراد مسن تحت مطالعه قرار گرفتند.

این واقعیت نیز وجود دارد که واکنش بدن هر فرد نسبت به نور متفاوت است و مطالعات نشان داده‌اند شدت نور مورد نیاز برای سرکوب تولید ملاتونین که به تنظیم ریتم شبانه‌روزی ما کمک می‌کند، می‌تواند از ۶ تا ۳۵۰ لوکس (واحد اندازه‌گیری شدت روشنایی) متغیر باشد.

آزمایش‌های گذشته نشان داده‌اند که اختلال در تولید ملاتونین و خارج‌شدن ریتم شبانه‌روزی از حالت طبیعی، می‌تواند به کاهش ترشح انسولین از پانکراس منجر شود. این امر می‌تواند در ابتلا به دیابت نقش داشته باشد.

برای اینکه دانشمندان بتوانند به‌طور کامل درک کنند که نور در شب چگونه بر ریتم شبانه‌روزی اثر می‌گذارد و این امر به‌نوبه‌ی‌خود چه تاثیری بر سلامت متابولیک انسان می‌گذارد، باید پژوهش‌های دقیق‌تری انجام شود.

برخی مطالعات نشان می‌دهند حتی یک آخر هفته طبیعت‌گردی بدون نور مصنوعی می‌تواند به تنظیم مجدد ریتم شبانه‌روزی فرد کمک کند و شاید این تنها چیزی است که پزشک در چنین شرایطی باید تجویز کند.

یافته‌های مطالعه در مجله‌ی The Lancet Regional Health – Europe منتشر شده است