چند هفته پس از خروج مورس از اینتل، این شرکت پردازنده‌ی ۸۰۸۸ را عرضه کرد که به‌عقیده‌ی مورس نسخه‌ی عقیم‌شده‌ی ۸۰۸۶ بود؛ زیرا از یکی از قابلیت‌های اصلاح‌شده‌ی نسخه‌ی ۱۶ بیتی پردازنده‌ی او استفاده می‌کرد. ازآنجایی‌که هنوز اغلب سیستم‌ها ۸ بیتی بودند، ۸۰۸۸ داده‌های ۱۶ بیتی را در دو چرخه‌ی ۸ بیتی ارسال و آن را با سیستم‌های ۸ بیتی سازگار کرد.

دوسال بعد IBM کار روی مدل ۵۱۵۰ را آغاز کرد: اولین پی‌سی یا کامپیوتر شخصی که قرار بود فقط از قطعات ارزان و آماده ساخته شود. فرایند مذکور برای آی‌بی‌ام روند جدیدی بود؛ چراکه این شرکت همیشه برای ساخت سیستم‌هایش از قطعات و فناوری‌های اختصاصی خود استفاده می‌کرد.

پردازنده‌هایی که به این منظور مدنظر متخصصان آی‌بی‌ام قرار گرفتند، عبارت بودند از موتورولا ۶۸۰۰۰ (پردازنده‌ای که بعداً در قلب سیستم‌های مکینتاش جای گرفت)، اینتل ۸۰۸۶ و اینتل ۸۰۸۸.

اما در جهان واقعی فناوری تفاوتی نداشت آی‌بی‌ام کدام‌یک از دو تراشه‌ی اینتل را انتخاب کند؛ چراکه هر دو گزینه براساس همان کدی که استیون مورس برای ۸۰۸۶ نوشته بود، ساخته شدند.

اما چگونه کد ۸۰۸۶ به یک استاندارد صنعتی تبدیل شد؟ پاسخ این سؤال به نقش پردازنده در سیستم ۵۱۵۰ آی‌بی‌ام برمی‌گردد. واقعیت این بود که اوایل دهه‌ی هشتاد میلادی، بازار کامپیوترهای شخصی بسیار ازهم‌گسیخته بود و شرکت‌های زیادی در این دریا مشغول پارو زدن در جهت‌های مخالف بودند.

به‌ بیان ساده، ده‌ها سیستم متفاوت از ده‌ها شرکت تولیدکننده دردسترس مردم قرار گرفته بود که هیچ‌کدام با یکدیگر سازگاری نداشتند. این موضوع کاربرانی را که مشتاق بودند از نرم‌افزار، سخت‌افزار و تجهیزات جانبی یک سیستم روی دستگاه‌های دیگر استفاده کنند، ناامید کرده بود.

بااین‌حال به‌تدریج، بخش‌های متفاوت دنیای پی‌سی‌ها در مدار ۵۱۵۰ قرار گرفتند. یکی از مهم‌ترین دلایل موفقیت بزرگ این سیستم، اعتبار برند IBM بود که درآن زمان به‌عنوان یکی از برترین شرکت‌های ماشین‌های تجاری شناخته می‌شد.

آی‌بی‌ام خیلی سریع بر بازار کامپیوترهای شخصی تسلط یافت و ازآنجایی‌که در تولید اولین پی‌سی خود از قطعات سایر شرکت‌ها استفاده کرده بود، دیگر تولیدکنندگان هم به‌راحتی روند کار این برند را تقلید کردند.

بسیاری دیگر از تولیدکنندگان CPU به گروه اینتل ملحق شدند و شرکت‌هایی مانند AMD، Cyrix، NEC و حتی IBM پردازنده‌های سازگار با x86 خود را عرضه کردند. به‌این‌ترتیب x86 به یک استاندارد جهانی کامپیوترهای شخصی تبدیل شد. استیون مورس سال‌ها بعد با فروتنی گفت:

من به‌اندازه‌ی کافی خوش‌شانس بودم که در زمان مناسب، در جای مناسب قرار بگیرم. هر مهندس باهوشی می‌توانست این پردازنده را طراحی کند. البته درآن صورت پردازنده مجموعه دستورالعمل‌های کاملاً متفاوتی داشت، اما تمام کامپیوترهای شخصی امروزی بر اساس آن معماری توسعه می‌یافتند.

قدرت واقعی x86 نه به کدهای عملیاتی خاصی که باعث می‌شود CPUهای ما کار کنند، بلکه به شتاب استانداردهای رایج کامپیوترها بستگی دارد. اما تردیدی نیست که پردازنده‌ی ۸۰۸۶ راه را برای پیشرفت سریع و تصاعدی ظرفیت، سرعت و کارایی سیستم‌های کامپیوتری هموار کرد.

مجموعه دستورات تراشه‌ی مورس هنوز در قلب اکثر پی‌سی‌های مدرن اجرا می‌شود. برای درک عملی قدرت استاندارد x86 کافی است به این نکته توجه کنیم که هر برنامه‌ای که به زبان اسمبلی در سال ۱۹۷۸ برای ریزپردازنده‌ی اینتل ۸۰۸۶ نوشته شده بود، بدون تغییر روی آخرین نسخه‌ی سی‌پی‌یو Core2 اجرا می‌شد، ولی ۱۸۰ هزار برابر سریع‌تر.

واقعیت این است که اینتل ۸۰۸۶ چیزی بیش از یک پردازنده بود: توسعه‌ی این تراشه لحظه‌ی شکوهمندی را در تاریخ محاسبات مدرن رقم زد. معرفی این قطعه آغاز یک دوره‌ی جدید فناوری بود، به‌گونه‌ای که ما بعد از ۴۶ سال هنوز تأثیرات آن را احساس می‌کنیم.

همان‌طور که تلاش می‌کنیم محدودیت‌های بار کاری کامپیوترها را پشت سر بگذاریم، تاریخچه‌ی ۸۰۸۶ به ما یادآوری می‌کند که چقدر پیشرفت کرده‌ایم و چه نتایج شگفت‌انگیزی ممکن است از معماری‌های جدید امروز به دست آید.