هوانوردی نیز تا حد زیادی به نفت به‌عنوان سوخت متکی است. هواپیماها چندین دهه عمر می‌کنند و هزینه ساخت آن‌ها بسیار بالا است. اما فناوری در این بخش به سرعت درحال پیشرفت است. هواپیماهای جدید ازنظر مصرف سوخت نسبت به هواپیماهای ۴۰ سال پیش بازده بسیار بالاتری دارند. این صنعت قصد دارد تا سال ۲۰۵۰ به انتشارات خالص صفر برسد.

سوخت‌های پایدار هوانوردی (SAFs) کلید حذف نفت خواهد بود. این سوخت‌های زیستی از مواد خام مورد استفاده برای فرایندهای صنعتی ازجمله زباله‌ها، زیست‌توده، پسماندهای روغن پخت‌وپز و چربی حیوانی به دست می‌آیند.

سوخت‌های پایدار هوانوردی مزیت اضافه‌ی سازگاری با موتورهای هواپیماهای کنونی را دارند و می‌توانند تا ۵۰ درصد با سوخت مرسوم جت ترکیب شوند. طبق تخمین‌ها، چنانچه تا سال ۲۰۵۰ انتشارات کربنی را به شدت کاهش دهیم، سوخت‌های پایدار هوانوردی بین ۳۰ تا ۴۵ درصد از سوخت‌های هوانوردی را تشکیل خواهد داد.

حدود ۹۰ درصد تجارت جهانی توسط صنعت کشتیرانی بین‌المللی انجام می‌شود  و درحال‌حاضر بیش از ۱۰۵ هزار کشتی تجاری در اقیانوس‌ها رفت‌وآمد می‌کنند و حدود ۵ درصد از مصرف نفت مربوط به این بخش است.

بدون کشتی‌هایی که کالاها را به سراسر جهان می‌رسانند، نیمی از مردم جهان از گرسنگی خواهند مرد و نیمی یخ خواهند زد. مشکل این صنعت این است که به سادگی نمی‌توانید سوخت را تغییر دهید.

فردریک بائر، مدرس دانشگاه لوند سوئد که روی نوآوری‌های کم‌کربن در انرژی و سیستم‌های صنعتی مطالعه می‌کند، فکر نمی‌کند صنعت کشتیرانی بتواند به زودی نفت را کنار بگذارد.

هیدروژن از سوخت‌های جایگزین بالقوه است. کشتی‌ها می‌توانند با سلول‌های سوختی هیدروژنی بهینه‌سازی شوند، اما این استراتژی با مشکلاتی همراه است. برای مثال، برای اینکه سوخت مایع بماند، باید در دماهای بسیار پایین ذخیره شود. علاوه‌بر‌این، تراکم انرژی سوخت هیدروژن پایین است و این امر فضای مورد نیاز برای ذخیره‌سازی سوخت در کشتی را افزایش می‌دهد. از طرف دیگر هیدروژن خاصیت انفجاری بالایی دارد.

کشتی‌های هیدروژنی هنوز در مراحل اولیه خود هستند. اولین کشتی‌های کوچک درحال آزمایش این فناوری هستند اما کشتی‌های  اقیانوسی بزرگ باری هیدروژن‌سوز هنوز در مرحله طراحی قرار دارند. به‌گفته‌ی کارشناسان، بخش حمل‌ونقل دریایی احتمالا تا دهه‌ها به مصرف نفت ادامه خواهد داد.