۲۵ درصد فعالیت روزانه بیشتر، پنج سال عمر بیشتر

سی‌ان‌ان به نقل از دکتر لنرت ویرمن، نویسنده ارشد این مطالعه، استاد بهداشت عمومی دانشکده پزشکی و دندانپزشکی دانشگاه گریفیت استرالیا می‌نویسد: «وقتی متوجه شدم که کاهش طول عمر ناشی از نداشتن فعالیت بدنی با کاهش طول عمر ناشی از مصرف سیگار و فشار خون بالا، برابری می‌کند، واقعا شگفت‌زده شدم.» 

مطالعات بسیاری به ارتباط میان فعالیت بدنی و طول عمر پرداخته‌اند اما به گفته ویرمن، پژوهش او از مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۹ الهام گرفت که نشان داد هرچه میزان فعالیت بدنی شرکت‌کنندگان بیشتر باشد، خطر مرگ زودرس کاهش می‌یابد.

سطح فعالیت در آن مطالعه با استفاده از شتاب‌سنج‌ها‌ــ دستگاه‌های قابل‌بستن به بدن برای ردیابی فعالیت‌ــ اندازه‌گیری شده بود. 

مطالعه سال ۲۰۱۹ و سایر مطالعات پیشین نشان داده‌اند زمانی که فعالیت بدنی با شتاب‌سنج اندازه‌گیری شود، رابطه بین فعالیت بدنی و مرگ زودرس تقریبا دو برابر قوی‌تر از زمانی است که این میزان از طریق نظرسنجی‌ها یا پرسشنامه‌ ارزیابی می‌شود. ویرمن بر آن بود تا رابطه بین فعالیت بدنی و کاهش خطر مرگ زودرس را به شکل ملموس‌تری بیان کند، مانند اینکه یک ساعت پیاده‌روی روزانه چقدر می‌تواند به سال‌های زندگی فرد اضافه کند.

نویسندگان این مطالعه جدید برای یافتن پاسخ، از داده‌های فعالیت بدنی استفاده کردند که با شتاب‌سنج‌های متصل به لگن ثبت شده بود. در این مطالعه، افراد ۴۰ سال و بالاتر که از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۶ در بررسی ملی سلامت و تغذیه شرکت کرده بودند، به مدت ۱۰ ساعت یا بیشتر در روز، از شتاب‌سنج‌های متصل به لگن استفاده کردند.

تحقیق بر اساس این گروه سنی استوار بود، زیرا نرخ مرگ‌ومیر وابسته به فعالیت بدنی تا سن ۴۰ سالگی ثابت است و پس از آن متغیر می‌شود. نویسندگان توضیح دادند که دلیل استفاده از داده‌های قدیمی فعالیت بدنی هم حفظ سازگاری روش‌شناختی با مطالعه سال ۲۰۱۹ بوده است.

این تیم سپس یک جدول عمر تهیه کرد؛ روشی برای نشان دادن احتمال زندگی یا مرگ جمعیت‌ تحت بررسی تا سنی مشخص. این جدول بر اساس داده‌های مرگ‌ومیر مرکز ملی آمار سلامت برای سال ۲۰۱۷ ساخته شد و نویسندگان فرض کردند به سطح فعالیت بدنی سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۶ مرتبط بوده است.

سطح فعالیت کلی در کم‌تحرک‌ترین چهارک (۲۵ درصد جمعیت) معادل ۴۹ دقیقه پیاده‌روی با سرعت حدود ۴.۸ کیلومتر در ساعت بود. این زمان برای چهارک‌های دوم، سوم و چهارم به ترتیب ۷۸، ۱۰۵ و ۱۶۰ دقیقه بود.

آن‌ها دریافتند که اگر فردی به اندازه کم‌تحرک‌ترین بخش جمعیت تحت‌بررسی فعال باشد، امید به زندگی (مردان و زنان) به‌طور متوسط ۵.۸ سال کاهش می‌یابد و از حدود ۷۸ سال به حدود ۷۳ سال می‌رسد. اما اگر تمام افراد بالای ۴۰ سال به اندازه فعال‌ترین گروه جمعیتی فعالیت کنند، امید به زندگی به ۸۳.۷ سال افزایش می‌یابد، یعنی ۵.۳ سال بیشتر.

این تیم مزایای احتمالی فعالیت بدنی در سطح فردی و نه جمعیتی را هم بررسی کرد. آن‌ها دریافتند اگر کم‌تحرک‌ترین افراد روزانه ۱۱۱ دقیقه فعالیت بدنی اضافی داشته باشند، می‌توانند تا ۱۱ سال به عمرشان بیفزایند.

به گفته دکتر پیتر کاتزمارزیک، مدیر اجرایی علوم بهداشت جمعیت مرکز تحقیقات دانشگاه ایالتی لوییزیانا، روش مدلسازی نویسندگان این مطالعه قوی است، اما محدودیت‌هایی دارد زیرا به داده‌های موجود اتکا می‌کند و براوردهایی ارائه می‌دهد که عمدتا نظری‌اند. نویسندگان این مطالعه هم تایید کرده‌اند که داده‌ها و پیش‌بینی‌هایی که درباره امید به زندگی ارائه داده‌اند ممکن است دقیق نباشند، زیرا آن‌ها فقط به اطلاعات موجود از گذشته اتکا کرده‌اند. در حالی که از میانه دهه ۲۰۰۰، رعایت دستورالعمل‌ فعالیت‌های بدنی در ایالات متحده بهتر شد اما در داده‌های این مطالعه لحاظ نشده است. از طرفی سطح فعالیت بدنی تنها در یک زمان مشخص اندازه‌گیری شد و تغییرات آن در طول زندگی افراد در نظر گرفته نشده است.

با این حال متخصصان خاطرنشان می‌کنند که کم‌تحرکی و نداشتن فعالیت بدنی با انواع بیماری‌ها از جمله بیمار‌ی‌‌های قلبی، سکته مغزی، دیابت و انواع سرطان در ارتباط است و داشتن فعالیت بدنی خطر ابتلا به این بیماری‌ها و مرگ ناشی از آن‌ها را کاهش می‌دهد.