چرا وایکینگ‌ها آمریکای شمالی را مستعمره خود نکردند؟
چرا وایکینگ‌ها آمریکای شمالی را مستعمره خود نکردند؟
وایکینگ‌ها در جنوب نیوفاندلند و منطقه‌ای که آن را وینلند (به‌معنای سرزمین شراب) نامیدند، به کاوش پرداختند و بیشتر به استخراج منابع طبیعی علاقه داشتند. به‌گفته‌ی والاس: «علاقه‌ی واقعی آن‌ها یافتن منابعی بود که می‌توانست مستعمره‌ی جدید گرینلند را حفظ کند.»
کوین پی. اسمیت، پژوهشگر مؤسسه‌ی اسمیتسونین و متخصص وایکینگ‌ها، دیدگاهی متفاوت دارد. او می‌گوید متون نورس نشان می‌دهد که در چند دهه‌ی ابتدای قرن یازدهم میلادی، علاقه به ایجاد مستعمره در منطقه وینلند وجود داشت. براساس این متون، برخی وایکینگ‌ها باور داشتند که آمریکای شمالی فرصت‌هایی را برای «فرزندان دوم» رئیس قبیله‌ی استعمارگر گرینلند فراهم می‌کند تا مستعمره‌نشین‌های خود را برپا کنند و به‌جای فرزند دوم، رئیس یا رهبر آن مناطق شوند.
کریستوفر کراکر، پژوهشگر دانشگاه نیوفانلند شواهد مربوط به قصد وایکینگ‌ها برای ساخت سکونتگاه‌های دائمی در آمریکای شمالی را کافی نمی‌داند. او می‌گوید:
با توجه به شواهدی که داریم، هنوز به‌طور واضح مشخص نیست وایکینگ‌ها به دنبال ساخت اقامتگاه‌های دائمی و بلندمدت بودند و کنترل سیاسی و اقتصادی بر منطقه داشتند.
شکست در آمریکای شمالی
به گفته‌ی اسمیت، حماسه‌های اسکاندیناوی قرون وسطایی نشان می‌دهند دلیل اینکه وایکینگ‌ها از ساخت مستعمره در وینلند دست کشیدند، تعداد ساکنین بیشتر این ناحیه نسبت به وایکینگ‌های مهاجر بود. وقتی وایکینگ‌ها با مردمان بومی آمریکای شمالی مواجه شدند، درگیری بین آن‌ها به سرعت شروع شد.
«حماسه اریک سرخ» به نبرد بین وایکینگ‌ها و مردم بومی اشاره می‌کند که با عقب‌نشینی وایکینگ‌ها به کشتی‌هایشان پس از تحمل شکست و مرگ تعدادی از آن‌ها پایان یافت. گروهی از وایکینگ‌ها که قبلا با بومیان مبارزه کرده بودند، باور داشتند که هرچند سرزمین آمریکا می‌تواند انتخاب خوبی باشد، همیشه سایه ترس و جنگ بر سر آن‌ها وجود دارد، بنابراین آماده شدند تا به سرزمین خود، یعنی گرینلند بروند.
وایکینگ‌هایی که از ساخت مستعمره در آمریکای شمالی خسته شده بودند، شکست خوردند، عقب‌نشینی کردند و دیگر هیچ احتمالی برای پیروزی یا مستعمره‌سازی در این سرزمین‌ها ندیدند.
