هرچه مردم کمتر در مورد هوش مصنوعی بدانند، بیشتر آن را دوست دارند

از طرف دیگر، کسانی که دانش عمیق‌تری در مورد نحوه کارکرد این فناوری دارند، احتمالاً آن را به عنوان ابزاری کارآمد، اما نه لزوماً خارق‌العاده، در نظر می‌گیرند. این می‌تواند توضیح دهد که چرا کارشناسان فناوری نسبت به هیجان عمومی در مورد برخی کاربردهای هوش مصنوعی بدبین‌تر هستند.

این موضوع چالش بزرگی برای سیاست‌گذاران و مربیان ایجاد می‌کند. آیا باید سواد هوش مصنوعی را ترویج کنیم، حتی اگر باعث کاهش اشتیاق مردم نسبت به پذیرش آن شود؟ یا بهتر است از این حس شگفتی برای تسریع پذیرش استفاده کنیم، حتی اگر به درک ناقصی از فناوری منجر شود؟

به نظر شما تعادل مناسب کجاست؟ آیا باید تلاش کنیم تا مردم را از “جادوی” هوش مصنوعی دور کنیم، یا این جادو خود می‌تواند یک مزیت باشد؟