ناسا صدای سیاهچاله‌ها را منتشر کرد
اما به‌راستی صدای سیاهچاله‌ها چگونه است؟ جهنمی است- یا چه‌بسا بهشتی؟ بر اساس پژوهش جدید مرکز پرتو ایکس چاندرا در رصدخانه اخترفیزیکی اسمیتسونیان، این موضوع به سیاهچاله و اینکه شما چگونه آن را بشنوید، بستگی دارد.
به گزارش lastech و به نقل از ایندیپندنت، در اغلب موارد، فضای خالی فاقد محیطی پیوسته برای انتقال امواج صوتی است؛ اما صدا صرفا نوعی موج است و ناسا و مرکز پرتو ایکس چاندرا، فهرستی از «صداهای» کیهانی ایجاد کرده‌اند که با ثبت امواج انتشاریافته از اجرام فضایی مشاهده‌شده در طیف نور مرئی، اشعه ایکس و سایر بخش‌های طیف الکترومغناطیسی، این الگوها را به بسامدهای شنیداری تبدیل می‌کند که برای ما قابل شنیدن‌اند.
برخی از صداهایی که تاکنون تولید شدند عبارت‌اند از «صداهای» هسته کهکشان، ابرنواخترها و سحابی‌هایی مانند «ستون‌های آفرینش» (Pillars of creation).
اما ناسا و مرکز پرتو ایکس چاندرا به مناسبت هفته سیاهچاله، دو تصویر جدید از سیاهچاله‌ها را به اشتراک گذاشته‌اند.
اولین سیاهچاله در مرکز کهکشان مسیه ۸۷ (Messier 87) با فاصله ۵۳ میلیون سال نوری است که در سال ۲۰۱۹، نخستین سیاهچاله‌ای بود که تصویرش با استفاده از تلسکوپ ایونت هورایزن (Event Horizon) ثبت شد. صداسازی از سیاهچاله مسیه ۸۷ از تلفیق مشاهدات پرتو ایکس، نور مرئی و امواج رادیویی حاصل شد و آن‌ها را به [نوعی] امواج صوتی تبدیل می‌کرد که به طرز شگفت‌انگیزی خوش‌آهنگ و دارای هارمونی و ملکوتی و خیال‌انگیزند.
اما حکایت سیاهچاله دوم به‌کلی چیز دیگری است.
سیاهچاله مرکز خوشه کهکشانی برساووش با اغلب سوژه‌های دیگر صداسازی تفاوت دارد؛ زیرا این سیاهچاله در ابری از گازهای داغ واقع شده که به این خوشه رسوخ کرده‌اند. این سیاهچاله در واقع، امواجی در آن گازها ایجاد می‌کند که به معنی واقعی کلمه، بیشتر در قالب «صوت» طبقه‌بندی می‌شود تا پرتو ایکس یا سایر نورهای مسیه ۸۷.
ترفند ناسا و مرکز پرتو ایکس چاندرا این بود که زیر و بم صداهای سیاهچاله برساووش را به محدوده شنوایی انسان تغییر دهند. صداهای سیاهچاله معمولا ۵۷ اکتاو پایین‌تر از کلید نوت سی (C) در پیانو ارتعاش می‌کنند و بنابراین مقیاس آن‌ها باید به میزان ۵۷ تا ۵۸ اکتاو بیشتر می‌شد- به طور حیرت‌برانگیزی، ۲۸۸ کوادریلیون برابر بیشتر از صدای اولیه‌شان.
ابن نتایج با نتایج صداسازی مسیه ۸۷ به‌کلی متفاوت است. در حالی که صدای مسیه ۸۷ خوش‌آهنگ و خوش‌طنین بود، صدای به دست آمده از سیاهچاله برساووش در مواردی اغلب گوشخراش، ژرف و حزن‌انگیز و شبیه ناله عزا بود؛ صدایی که شاید در مقایسه با صداهای خوش‌طنین مسیه ۸۷، از یک حفره کاملا تاریک یک سیاهچاله تمام‌عیار (مانند سیاهچاله خوشه برساووش) انتظار می‌رود.
این صداسازی‌ها به عنوان بخشی از برنامه آموزشی دانشگاهی ناسا انجام شدند که هدف آن الهام‌بخشی به دانشجویان و افرادی است که به صورت خودآموز (این مباحث را دنبال می‌کنند) تا بیشتر درباره فضا، نجوم و فیزیک بیاموزند.
