بررسی پردازنده‌ Core Ultra 9 285K اینتل از نگاه رسانه‌های بزرگ فناوری

تمامی مادربردهایی که از پردازنده‌های ارو لیک پشتیبانی می‌کنند، با رم DDR5 سازگار هستند و بنابراین نرخ انتقال داده‌های بالاتر و همچنین پروفایل‌های بهینه‌تر مصرف انرژی را نسبت‌به DDR4 ارائه می‌دهند. DDR5 انتخابی مناسب برای اجرای کارآمد برنامه‌های سنگین، بازی‌ها و سایر کاربردهای داده‌محور به شمار می‌رود.

در مجموع می‌توان گفت که سری پردازنده‌های Arrow Lake با ترکیبی از معماری هیبریدی و فناوری‌های پیشرفته‌ای همچون PCIe 5.0 و حافظه‌ی DDR5 طراحی شده‌اند که باعث افزایش پاسخ‌گویی سیستم و آماده‌سازی آن برای نیازهای آینده می‌شود. علاوه‌براین، اینتل با پشتیبانی از تراشه‌های سری ۷۰۰ و سوکت جدید LGA 1851 تضمین می‌کند که قابلیت‌های پیشرفته‌ی این پردازنده‌ها به طور کامل به کار گرفته شوند.

وب‌سایت Geekom همچنین بر نوآوری و تعادل عملکردی که پردازنده‌های ارو لیک به بازار ارائه می‌دهند و جذابیت آن‌ها برای کاربران حرفه‌ای و کاربرانی با بودجه‌ی محدود تاکید دارد.

سری ارو لیک اینتل گواهی بر جهش بزرگ بعدی در فناوری پردازنده است که عملکرد بالا را با بهره‌وری در سراسر خط تولید ترکیب می‌کند.

درنهایت، در این تحلیل نقاط مثبت و منفی زیر برای پردازنده‌های نسل پانزدهم اینتل ذکر شده است:

نکته مهم در تحلیل Geekom، درج شدن قیمت این پردازنده به عنوان نقطه‌ی قوت در مقابل رقبا است. اینتل تلاش کرده با کاهش اندک پردازنده‌های خود، با خریداران ناراضی نسل قبل را به نوعی آشتی کرده و آن‌ها را به آزمودن این نسل دعوت کند. جالب اینجاست که وب‌سایت Tom’s Hardware از قیمت‌گذاری این سری به عنوان نکته‌ی منفی یاد کرده؛ البته، باید اذعان کرد که قیمت این پردازنده نسبت‌به نسل قبلی خود کاهش داشته، اما همچنان گران‌تر از محصولات هم‌رده‌ی AMD است.

پردازنده‌های ارو لیک با طراحی جدیدی ارائه شده‌اند که بر بهبود عملکرد تک‌هسته‌ای، بهینه‌سازی مصرف انرژی و کاهش تولید حرارت تمرکز داشته باشند. این ویژگی‌ها سبب شده است تا پردازنده‌ی میانی این سری، یعنی Ultra 7 265K، با ارائه‌ی قیمتی مناسب گزینه‌ای مناسب برای کاربران حرفه‌ای تبدیل شود. آزمون‌های کانال یوتیوب ChamberTech نشان می‌دهد که ارو لیک به هدف بهبود عملکرد تک‌هسته‌ای، بهینه‌سازی حرارتی و مدیریت انرژی دست یافته است:

پردازنده‌های ارو لیک عملکرد بهتری در چند هسته‌ای و تک‌هسته‌ای ارائه می‌دهند و این به معنای کارایی بهینه‌تر برای برنامه‌های پیچیده و کارهای روزمره است.

در بررسی اول، عملکرد تک‌هسته‌ای این پردازنده زیر ذره‌بین قرار گرفته که نتایج نشانگر بهبود چشمگیر عملکرد این پردازنده است. چنین بهبودی ارو لیک را به گزینه‌ای ایدئال برای وظایفی که به فرکانس بالا و پردازش سریع داده‌ها نیاز دارند، تبدیل می‌کند. تأکید اینتل بر بهینه‌سازی تک‌هسته‌ای باعث شده است تا پردازنده‌های ارو لیک در پردازش‌های با رشته‌های کم، کارایی بالایی داشته باشند. این موضوع در بسیاری از ابزارهای بهره‌وری و تولید محتوا که سرعت اجرای دستورالعمل‌ها را بر چند‌وظیفگی ترجیح می‌دهند، کاملاً ملموس است.

با بهبود در عملکرد IPC (دستورالعمل در هر سیکل) و کاهش نشت توان، این پردازنده‌ها در انجام عملیات تک‌رشته‌ای توان مصرفی بهینه‌ای دارند؛ موضوعی که برای کاربرانی که به پاسخگویی سریع در محیط‌های برنامه‌نویسی، وظایف بهره‌وری عمومی و پخش رسانه‌ای نیاز دارند، بسیار کارآمد است. در جدول زیر عملکرد تک‌هسته‌ای و چند‌هسته‌ای پردازنده‌های این سری را در بنچمارک گیک‌بنچ به همراه سایر رقبا مشاهده می‌کنید. این اعداد به نقل از دو تحلیل از وب‌سایت Techspot (تحلیل اول و دوم) نوشته شده است.

همان‌طور که پیش‌تر نیز بررسی شد، یکی از تغییرات کلیدی طراحی ارو لیک، حذف قابلیت هایپرتردینگ است. در واقع اینتل تلاش کرده است به‌جای آنکه از شبیه‌سازی رشته‌های اضافی استفاده کند، تمرکز بیشتری بر بهره‌وری هر هسته‌ی پردازشی به صورت مجزا داشته باشد. این تصمیم باعث شده تا پردازنده‌ی Ultra 7 265K در عملیات تک‌رشته‌ای که سرعت اجرا و پاسخگویی در آن‌ها از اهمیت بالایی برخوردار است، عملکردی بهینه‌تر و کارآمدتر ارائه دهد.

معماری سری Core Ultra 200S و به‌خصوص پردازنده‌ی Ultra 7 265K در بررسی عملکرد چند‌هسته‌ای، رویکرد متفاوتی دارد. با حذف هایپرتردینگ، این پردازنده دیگر نمی‌تواند از رشته‌های مجازی برای توزیع بهتر بارهای چندرشته‌ای بهره ببرد، که این امر می‌تواند مقیاس‌پذیری آن را نسبت به پردازنده‌های سری Ryzen AMD که ویژگی چندرشته‌ای هم‌زمان (SMT) را حفظ کرده‌اند، محدود کند.

بااین‌حال، ارو لیک با بهینه‌سازی تخصیص هسته‌ها این موضوع را جبران می‌کند و به هر هسته اجازه می‌دهد که به صورت مستقل عمل کند؛ این امر مانع از تداخل منابع شده و بهره‌وری را افزایش می‌دهد.

این رویکرد به پردازنده امکان پیش‌بینی تولید حرارت را می‌دهد تا بتواند توان هر هسته را طوری تنظیم کند که در زمان اختصاص کار بیشتر، به فرکانس پایین‌تری نیاز داشته باشد و در نتیجه حرارت کمتری تولید کند.

اگرچه ممکن است این پردازنده در برنامه‌هایی که نیاز به چندرشته‌سازی شدید دارند، به اندازه‌ی پردازنده‌های دارای SMT، مقیاس‌پذیر نباشد، توانایی آن در حفظ دما و تنظیمات توان بهینه، این پردازنده را به گزینه‌ای جذاب برای کاربران حرفه‌ای که نیاز به عملکرد پیوسته و طولانی‌مدت دارند، تبدیل می‌کند.

در سناریوهای چندرشته‌ای، بهبود بهره‌وری کش (که در بخش بعدی به آن می‌پردازیم) باعث می‌شود داده‌ها به طور موثرتری در بین هسته‌ها توزیع شوند؛ عاملی که در چندوظیفگی، بدون افزایش تأخیر، تاثیرگذار است.

در مجموع سری Core Ultra 200S با تغییر جهت از معماری سنتی اینتل به سوی طراحی مبتنی بر بهره‌وری، عملکرد تک‌هسته‌ای و چندرشته‌ای متعادلی را ارائه می‌دهد که نتیجه‌ی آن در بنچمارک‌های تک‌هسته‌ای مشهود است. البته کاهش اندک در عملکرد چند‌هسته‌ای نیز با کاهش حرارت تولیدی توجیه می‌شود.

این تغییر جهت نشان‌دهنده‌ی رویکرد استراتژیک اینتل برای کاربران حرفه‌ای است که نیاز به عملکردی پایدار و بهینه از لحاظ مصرف انرژی دارند و به دنبال قدرت حرارتی بهینه‌تر در پردازش‌های مدرن هستند. اما نکته‌ی جالب این مقایسه، اشاره‌ی Techspot به تغییرات محدود این نسل است؛ گویا این درجا زدن‌های اینتل، کاسه‌ی صبر منتقدان را لبریز کرده است.

درنهایت برای بررسی هسته‌ها می‌توان جمع‌بندی کرد که پردازنده‌های سری Core Ultra 200S بهبودهای چشمگیری در عملکرد تک‌هسته‌ای و چند‌هسته‌ای ارائه می‌دهند. عملکرد تک‌هسته‌ای این پردازنده‌ها برای انجام کارهای روزمره و وظایف سبک بهینه‌سازی شده است و سرعت و کارایی بالاتری را به همراه دارد. از سوی دیگر، عملکرد چند‌هسته‌ای آن‌ها برای برنامه‌های سنگین و چندوظیفه‌ای بهبود یافته و به نیازهای کاربران حرفه‌ای پاسخ می‌دهد. این بهینه‌سازی‌ها، ارو لیک را به گزینه‌ای مناسب برای کاربردهای متنوع، از جمله پردازش‌های پیچیده و انجام چند کار به طور هم‌زمان، تبدیل کرده است.

ارزیابی‌های عددی آزمون‌های دسترسی به کش و حافظه، نتایج مشروطی به همراه دارد. به این صورت که بهبود عملکرد حافظه و پهنای باند در این پردازنده‌ها قابل تحسین است، اما افزایش تأخیر دسترسی به حافظه در برخی وظایف حساس مانند بازی‌ها و کارهای تعاملی همچنان یک نقطه‌ی ضعف نسبی شمرده می‌شود. نویسنده‌ی سایت Hot Hardware در مورد این سری می‌نویسد:

حافظه‌های سریع‌تر در سری Core Ultra 200S اینتل باعث افزایش پهنای باند شده‌اند، اما تاخیر بالاتر در حافظه و کش ممکن است موجب کاهش واکنش‌پذیری در برخی کارهای حساس به تاخیر شود.

با تمرکز بر پردازنده‌ی Core Ultra 9 285K به عنوان پرچمدار این سری، پشتیبانی از حافظه‌های DDR5-5600 و DDR5-6400 CUDIMM عملکرد چشمگیری را در آزمون‌های AIDA64 مربوط به پهنای باند حافظه نشان می‌دهد. اعداد و ارقام آزمون‌ها نشان‌دهنده‌ی برتری آن نسبت به پردازنده‌های نسل قبل اینتل است. همچنین این اعداد از رکوردهای پردازنده‌ی Ryzen 9 7950X از AMD، اندکی بالاتر است.

برای کاربرانی که به پردازش داده‌های حجیم نیاز دارند، مانند تولید محتوای ویدئویی یا شبیه‌سازی‌های محاسباتی، افزایش پهنای باند مزیت محسوسی را فراهم می‌کند. البته پهنای باند پردازنده‌های AMD نیز قابل‌توجه است، اما به برتری سیستم حافظه‌ی CUDIMM اینتل نمی‌رسد.

HotHardware

در تست تأخیر حافظه (Memory Latency)، نتایج متفاوتی مشاهده می‌شود. تأخیر بیشتر در پردازنده‌ی Core Ultra 9 285K می‌تواند بر عملکرد وظایفی که نیاز به زمان پاسخگویی کمتری دارند، تأثیر منفی بگذارد. طبق نتایج، اینتل از AMD Ryzen 9 7950X و به‌ویژه Ryzen 9 7950X3D که از فناوری 3D V-Cache استفاده می‌کند، عقب می‌ماند. معماری X3D در تراشه‌های AMD باعث کاهش تأخیر حافظه شده که برای کاربردهای حساس مانند بازی‌های کامپیوتری و برنامه‌های تعاملی اهمیت دارد.

با توجه به اندازه‌گیری‌های زمانی ضعیف‌تر CUDIMM‌ها در پردازنده‌ی اینتل، پردازنده‌های Core Ultra 200S در آزمون‌هایی که به تأخیر حساس هستند، امتیاز ضعیف‌تری می‌گیرند. بااین‌حال، برای کارهای عمومی‌ و وظایف بهره‌وری، این تفاوت تأخیر آنچنان محسوس نیست.

HotHardware

در تست تأخیر کش (Cache Latency)، حافظه‌ی کش سطح یک در پردازنده‌ی Core Ultra 9 285K تأخیر قابل‌قبولی دارد که با مدل‌های پیشین اینتل قابل مقایسه است. اما در حافظه‌های کش سطوح دوم و سوم، تأخیری کمی بیشتر از معماری 3D V-Cache در پردازنده‌ی Ryzen 9 7950X3D مشاهده می‌شود. این تفاوت می‌تواند در برخی برنامه‌هایی که به دسترسی مداوم به حافظه نیاز دارند، مانند مدل‌سازی مالی یا تحلیل داده‌ها محسوس باشد. بااین‌حال، در برنامه‌هایی که بیشتر بر توان پردازش و چندوظیفگی تمرکز دارند، پردازنده‌ی Core Ultra 200S با وجود این تأخیرهای اندک همچنان عملکرد قدرتمندی ارائه می‌دهد.

HotHardware

نکات مثبت:

• پشتیبانی از حافظه‌ی سریع‌تر DDR5-6400 و DDR5-5600 باعث بهبود پهنای باند در عملیات خواندن، نوشتن و کپی شده است.
• پهنای باند افزایش‌یافته در حافظه باعث عملکرد بهتر در برخی آزمون‌های معیار مانند Crossmark و PCMark می‌شود.
• بهینه‌سازی سیستم با ابزارهای داخلی ویندوز باعث شده عملکرد کلی حافظه و ذخیره‌سازی بهتر شود.
• استفاده از حافظه CUDIMMs با فرکانس بالا و تنظیمات پیشرفته در بایوس باعث افزایش سرعت دسترسی به حافظه شده است.

نکات منفی:

• تاخیر بالای حافظه و کش در سری Core Ultra 200S نسبت‌به نسل قبلی، باعث کاهش کارایی در برنامه‌های حساس به تاخیر می‌شود.
• نبود پشتیبانی کامل از برخی آزمون‌های معیار مانند SiSoft SANDRA نشان‌دهنده مشکلات در شناسایی داده‌ها در حافظه است.
• حافظه CUDIMMs با فرکانس بالا دارای تایمینگ‌های کندتر است که منجر به تاخیر قابل توجه در پاسخ‌دهی می‌شود.
• تاخیر بیشتر در سطح کش‌های L2 و L3 ممکن است مانع از دستیابی به کارایی مشابه نسل قبلی Raptor Lake در برخی کارها شود.

اینتل با جاماندن از تکنولوژی‌های به‌روزتر مانند هسته‌های Xe2 و NPU‌های قدرتمند، فرصت‌های زیادی را به‌ویژه در مقایسه با محصولات مشابه AMD، از دست داده است. تحلیلگر کانال یوتیوب Hardware Canucks در این مورد می‌گوید:

پردازنده‌های ارو لیک در مقابل لونار لیک که از نسل دوم هسته‌های گرافیکی Xe اینتل استفاده می‌کردند، حرف زیادی برای گفتن ندارند.

– کانال یوتیوب Hardware Canucks

در بررسی‌های عملکرد گرافیکی، تمام مدل‌های Core Ultra 200S همگی از یک موتور گرافیکی Xe-LPG با چهار هسته‌ی Xe بهره می‌برند. این GPU مشابه پردازنده‌ی گرافیکی موجود در تراشه‌های میتیور لیک است و از موتور جدیدتر Battlemage Xe2 که در تراشه‌های موبایلی لونار لیک استفاده شده، بی‌بهره است. سرعت بوست هسته‌ی گرافیکی در مدل‌های Ultra 9 و Ultra 7 به ۲٫۰ گیگاهرتز می‌رسد، در حالی که این سرعت در Ultra 5 به ۱٫۹ گیگاهرتز کاهش یافته است.

اینتل ادعا می‌کند که GPU یکپارچه‌ی این تراشه‌ها دارای عملکردی دو برابر نسبت به گرافیک‌های موجود در پردازنده‌های نسل چهاردهم این شرکت است. همچنین، عملکرد گرافیکی یکپارچه در تراشه‌های رومیزی برای بسیاری از کاربران اهمیتی ندارد، چرا که اگر کاربری به عملکرد بالایی از GPU نیاز داشته باشد، معمولاً از یک کارت گرافیک مجزا استفاده می‌کند.

طبق تحلیل سایت Techspot پردازنده‌ی Core Ultra 9 285K در آزمون‌های مختلف بازی مورد ارزیابی قرار گرفته است. در بازی Star Wars Jedi: Survivor، این پردازنده به میانگین ۱۵۸ فریم‌برثانیه دست یافت که در حد Ryzen 9 9950X با ۱۵۹ فریم‌برثانیه و کمتر از Core i9-14900K با نرخ ۱۶۴ فریم‌برثانیه بود. در Cyberpunk 2077: Phantom Liberty نیز، پردازنده‌ی 285K با نرخ ۱۳۲ فریم‌برثانیه ظاهر شد، در حالی که Ryzen 9 9950X به نرخ ۱۶۰ فریم‌برثانیه و Core i9-14900K به ۱۶۵ فریم‌برثانیه دست یافتند. این نتایج نشان می‌دهد که پردازنده‌ی 285K در عین ارائه‌ی عملکرد رقابتی، نتوانسته است در این عناوین خاص از رقبای خود پیشی بگیرد.