بازنگری در تعریف چاقی چگونه می‌تواند به درمان میلیون‌ها نفر کمک کند؟

بازنگری در تعریف چاقی می‌تواند به میلیون‌ها نفر در سراسر جهان کمک کند؛ این موضوع را گروهی از محققان مطرح کرده‌اند که قصد دارند یک دسته‌بندی جدید به نام «چاقی پیش‌بالینی» معرفی کنند.

به‌گزارش نیوساینتیست، تعریف فعلی چاقی که توسط سازمان بهداشت جهانی (WHO) تعیین شده، شامل داشتن چربی اضافی بدن است که برای سلامتی خطرناک است. WHO توصیه می‌کند که کارکنان بهداشتی برای ارزیابی چاقی افراد از شاخص توده‌ی بدنی (BMI) استفاده کنند که نسبت وزن به قد را اندازه‌گیری می‌کند. BMI بین ۱۸٫۵ تا ۲۴٫۹ سالم در نظر گرفته می‌شود، در‌حالی‌که مقادیر کمتر یا بیشتر نشان‌دهنده‌ی کمبود یا اضافه وزن است. اگر BMI فرد بالای ۳۰ باشد، او به‌عنوان چاق در نظر گرفته می‌شود.

واضح است که سطوح بالای چربی بدن ممکن است به اندام‌هایی مانند کبد و پانکراس نفوذ و عملکرد آن‌ها را مختل کند. چربی بالا همچنین ممکن است التهاب را افزایش دهد و خطر بیماری‌هایی مانند سرطان، بیماری کبد و مشکلات قلبی را بیشتر کند.

حتی زمانی که میزان چربی بدن به درستی، مثلاً با اندازه‌گیری دور کمر یا در موارد نادر با اسکن اشعه ایکس، ارزیابی شود، سطح چربی بدن به‌تنهایی وضعیت سلامتی فرد را مشخص نمی‌کند. استیون هایمزفیلد، از دانشگاه ایالتی لوئیزیانا می‌گوید: «هیچ دو نفری به یک شکل به چربی اضافی بدن واکنش نشان نمی‌دهند. این مسئله تحت تأثیر عواملی مانند نژاد و قومیت، سن، نوع غذایی که می‌خورند و نقش بسیار مهم ژنتیک قرار دارد.» به عبارت دیگر، تاثیر چربی اضافی بر هر فرد می‌تواند متفاوت باشد و عوامل مختلفی در این تفاوت‌ها دخیل هستند.

به دلیل دقیق نبودن تعریف چاقی، روبینو و همکارانش می‌خواهند جزئیات بیشتری را در تعریف چاقی معرفی و موارد را به دو دسته‌‌‌ی پیش‌بالینی و بالینی تقسیم کنند. هر دو مورد دارای چربی اضافی بدن هستند، اما فقط نوع بالینی شامل علائمی ناشی از چربی اضافی، مانند مشکلات تنفسی، مشکلات قلبی یا دشواری در انجام فعالیت‌های روزمره است. روبینو می‌گوید چاقی پیش‌بالینی خطر بروز علائم مرتبط با چاقی را در آینده افزایش می‌دهد.

روبینو می‌گوید چاقی بالینی و پیش‌بالینی شبیه به این است که افراد ممکن است «پیش‌دیابت» باشند، یعنی سطح قند خون آن‌ها بالاتر از حد معمول است، اما به اندازه‌ی کافی بالا نیست که به طور کامل دیابت نوع ۲ تشخیص داده شود.

براساس تغییرات پیشنهادی، کارکنان مراقبت‌های بهداشتی علاوه بر محاسبه‌ی BMI، سطح چربی بدن افراد را با استفاده از پهنای کمر یا اشعه ایکس به‌طور مستقیم اندازه گیری می‌کنند، اگرچه افرادی که BMI آن‌ها بالای ۴۰ است همیشه فرض می‌شود که چربی اضافی دارند. سپس از آزمایش‌های خون برای ارزیابی سلامت اعضای بدن استفاده می‌کنند و از افراد می‌پرسند که آیا علائمی دارند یا نه. هایمزفیلد می‌گوید آزمایش‌های خون به‌طور معمول توسط بسیاری از پزشکان انجام می‌شود، اما اندازه‌گیری مستقیم چربی بدن ممکن است کمی بار کاری آن‌ها را افزایش دهد.

روبینو می‌گوید اگر تعاریف جدید به‌طور گسترده توسط پزشکان پذیرفته شود، می‌تواند به این معنا باشد که به افراد توصیه‌ها و درمان‌هایی ارائه می‌شود که بهتر با بدن آن‌ها مطابقت دارد. به گفته‌ی روبینو، به‌طور کلی، افرادی که دارای چاقی پیش‌بالینی هستند، ممکن است فقط به نظارت بر سلامت خود و تغییرات سبک زندگی نیاز داشته باشند؛ در‌حالی‌که افراد دارای فرم بالینی چاقی، به احتمال زیاد به درمان با دارو یا جراحی نیاز دارند.

برخی از متخصصان از تغییرات پیشنهادی استقبال کرده‌اند و آن را بسیار ضروری می‌دانند. آن‌ها معتقدند تعاریف جدید براساس آخرین یافته‌های علمی تدوین شده‌اند تا پزشکان بتوانند تصمیمات بهتری بگیرند. به گفته‌ی آن‌ها، همه‌ی افرادی که طبق BMI چاق محسوب می‌شوند، الزاما بیمار نیستند و همچنین همه‌ی کسانی که BMI پایین‌تری دارند، لزوماً سالم نیستند.

تعاریف به‌روز شده‌ی چاقی که تاکنون توسط ۷۶ سازمان بهداشتی در سراسر جهان تأیید شده‌اند، حتی می‌توانند به کاهش انگ و پیش‌داوری‌های مربوط به این وضعیت کمک کنند. برخی از دانشمندان بر این باورند که تعریف دقیق‌تر چاقی به‌صورت یک بیماری مستقل، نشان می‌دهد که چاقی فقط نتیجه‌ای از رفتارهای فردی نیست، بلکه عوامل متعددی از جمله محیطی، روانشناختی و ژنتیکی در آن نقش دارند.